2010-05-18 Vat.pl
6 maja 2010 roku Europejski Trybunał Sprawiedliwości wydał wyrok C-311/09 w sprawie Komisji Europejskiej przeciw Polsce. Sprawa dotyczyła spornego systemu podatku VAT dotyczącego usług międzynarodowego przewozu osób, które polegają na okazjonalnym przewozie osób autobusami zarejestrowanymi poza terytorium Polski.
W stanie faktycznym sprawy Komisja Europejska wniosła do Trybunału o stwierdzenie, że poprzez nałożenie podatku w sposób określony w rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy VAT Polska uchybiła zobowiązaniom które na niej ciążą na mocy przepisów art. 73, 168 i 273 dyrektywy 2006/112/WE.
Sporne polskie przepisy przewidują, że „podatnicy mający siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności, lub miejsce zamieszkania albo pobytu poza terytorium kraju, są obowiązani do zapłaty w urzędzie celnym podatku z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług międzynarodowego przewozu drogowego, polegających na okazjonalnym przewozie osób autobusami zarejestrowanymi poza terytorium kraju […]. Kwotę podatku ustala się od każdej z podróżujących osób jako iloczyn stawki 7% i kwoty 285 zł, w zaokrągleniu do pełnych złotych. Podatnik wykazuje kwotę podatku w deklaracji, którą składa w urzędzie celnym w dwóch egzemplarzach. […] Ustalona kwota podatku podlega wpłacie w urzędzie celnym, z chwilą wjazdu autobusu z pasażerami na terytorium kraju.”
Art. 73 dyrektywy 2006/112 stanowi, że „w odniesieniu do dostaw towarów i świadczenia usług […] podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej […].
Art. 168 dyrektywy 2006/112 przewiduje „jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić: a)VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone lub które mają być mu dostarczone przez innego podatnika […].
Zgodnie z art. 273 akapit pierwszy dyrektywy 2006/112 „państwa członkowskie mogą nałożyć inne obowiązki, jakie uznają za niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru VAT i zapobieżenia oszustwom podatkowym, pod warunkiem równego traktowania transakcji krajowych i transakcji dokonywanych między państwami członkowskimi przez podatników oraz pod warunkiem, że obowiązki te […] nie będą prowadzić do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic”.
W przedmiocie zarzutu niezgodności polskiego systemu VAT z art. 73 dyrektywy 2006/112 KE wskazała, że polski system podatku VAT, ustalając we wszystkich wypadkach kwotę 285 PLN jako podstawę opodatkowania, nie uwzględnia rzeczywistej odległości pokonywanej w Polsce przez autobus.
W przedmiocie zarzutu niezgodności polskiego systemu VAT z art. 168 dyrektywy 2006/112 KE wskazała, że zgodnie ze spornym systemem podatku VAT podatnik nie musi rejestrować się dla potrzeb podatku VAT w Polsce. Nie przysługują mu więc żadne prawa ani nie ciążą na nim żadne obowiązki wynikające z ustawy o podatku VAT i nie może on odzyskać zapłaconego w Polsce podatku VAT.
W przedmiocie zarzutu niezgodności polskiego systemu VAT z art. 273 dyrektywy 2006/112, Komisja podnosi, że sporny system podatku VAT, który dotyczy usług międzynarodowego przewozu osób, oparty jest na specjalnej deklaracji składanej w dwóch egzemplarzach przez podatnika, i w taki sposób prowadzi do powstania formalności związanych z przekraczaniem granic.
Trybunał uznał wszystkie trzy zarzuty KE wobec Polski za zasadne.