Podstawa wymiaru zasiłków przysługujących ubezpieczonym niebędącym pracownikami

Przykład 2

Ubezpieczona podlegająca ubezpieczeniu chorobowemu z tytułu prowadzenia działalności pozarolniczej  25 października stała się niezdolna do pracy z powodu choroby. Ustalając podstawę wymiaru przysługującego jej zasiłku chorobowego należy przyjąć przeciętny miesięczny przychód za okres 12 miesięcy kalendarzowych ubezpieczenia poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, tj. za okres od października roku poprzedniego do września danego roku. W tym okresie ubezpieczona pobierała zasiłek chorobowy od 16 stycznia do 18 marca oraz od 20 kwietnia do 19 maja. Podstawę wymiaru zasiłku stanowi kwota przychodu za październik, listopad i grudzień poprzedniego roku oraz za kwiecień, czerwiec, lipiec, sierpień i wrzesień tego roku, podzielony przez 8. W podstawie wymiaru zasiłku nie uwzględnia się przychodu za luty, w którym ubezpieczona przez cały miesiąc nie wykonywała działalności i otrzymała zasiłek chorobowy oraz za styczeń, marzec i maj, w których wykonywała działalność przez mniej niż połowę miesiąca.

Jeżeli w okresie, z którego ustalana jest podstawa wymiaru zasiłku, ubezpieczony wykonywał pracę przez mniej niż połowę miesiąca z przyczyn wymienionych wyżej i w związku z tym przychód ubezpieczonego w każdym miesiącu uległ zmniejszeniu, przy ustalaniu podstawy wymiaru zasiłku chorobowego przyjmuje się przychód za wszystkie miesiące. 

W podstawie wymiaru zasiłku chorobowego uwzględnia się przychód w faktycznej   wysokości, bez uzupełniania. 

Podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, do którego prawo powstało po 7 lutego 2005 r.,  przysługującego ubezpieczonemu niebędącemu pracownikiem, dla którego jest określona najniższa podstawa wymiaru składek, nie podwyższa się do kwoty najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe.

Zasada ta dotyczy także podstawy wymiaru zasiłku przysługującego duchownemu, który podlegał ubezpieczeniu chorobowemu z dwóch tytułów, tj. jako osoba duchowna oraz z tytułu pozostawania w stosunku pracy i opłacał składki od różnicy pomiędzy kwotą minimalnego wynagrodzenia a przychodem ze stosunku pracy. Po ustania tytułu ubezpieczenia pracowniczego (rozwiązanie stosunku pracy), podstawa wymiaru zasiłku chorobowego wypłacanego z tytułu podlegania dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu osób duchownych, przysługującego za okres po ustaniu zatrudnienia, nie ulega podwyższeniu do najniższej podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe osób duchownych. 

Podstawę wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego osobom odbywającym służbę zastępczą stanowi miesięczna kwota świadczenia pieniężnego, określona w przepisach o służbie zastępczej, w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy, po odliczeniu 18,71% tej kwoty. 

Podstawa wymiaru zasiłku chorobowego przysługującego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie może być wyższa od kwoty odpowiadającej 100% przeciętnego wynagrodzenia. Kwota ta jest ustalana miesięcznie na okres trzech miesięcy, poczynając od trzeciego miesiąca kalendarzowego każdego kwartału i nie jest pomniejszana o 18, 71%.

Przedstawione wcześniej zasady ustalania podstawy wymiaru zasiłku chorobowego stosuje się przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego, zasiłku macierzyńskiego i zasiłku opiekuńczego, z tym że podstawy wymiaru zasiłku macierzyńskiego przysługującego za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego nie ogranicza się do 100% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za poprzedni kwartał.

Podstawę wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego stanowi podstawa wymiaru zasiłku  chorobowego, po waloryzacji dokonanej na zasadach określonych w  pkt 58.

Podstawy wymiaru zasiłku nie ustala się na nowo, jeżeli w pobieraniu zasiłków – bez względu na ich rodzaj – nie było przerwy lub przerwa trwała krócej niż trzy miesiące kalendarzowe. Jeżeli poprzednio pobieranym świadczeniem było świadczenie rehabilitacyjne i w związku z tym podstawa wymiaru podlegała waloryzacji, podstawę wymiaru kolejnego zasiłku stanowi kwota przyjęta jako podstawa wymiaru świadczenia rehabilitacyjnego, tj. po waloryzacji.