Ujmowanie w księgach kredytów i pożyczek

Przedsiębiorcy prowadzący działalność gospodarczą muszą często korzystać z obcych źródeł finansowania tej działalności. Rzadko zdarza się, że firma, która np. inwestuje w swój rozwój, ma do tego wystarczające środki. Jedną z podstawowych i najpopularniejszych form finansowania działalności jest kredyt bankowy lub pożyczka. Zdarzenia takie muszą mieć oczywiście swoje odzwierciedlenie w księgach rachunkowych.

Czym różni się kredyt od pożyczki

Ewidencja księgowa kredytów i pożyczek powinna umożliwiać szybkie uzyskanie niezbędnych informacji o wielkości zadłużenia, a także o przypadających terminach spłaty. Zaciągnięcie kredytu lub pożyczki ma również swoje skutki podatkowe.

Jedynymi podmiotami mającymi prawo do udzielania kredytów są banki. W ujęciu finansowym kredyt to kwota pożyczona kredytobiorcy. Kredyt jest więc pożyczką, ale udzieloną przez bank, na zasadach określonych przez ten bank zgodnie z prawem bankowym. Może on zostać udzielony w gotówce lub na przykład w formie „linii kredytowej”. Linia kredytowa to ogólny kredyt dostępny w ramach otwartego kredytowania bieżącego w określonym czasie. Kredyt tego rodzaju udzielany jest zazwyczaj na pokrycie bieżących kosztów operacyjnych (na przykład w celu poprawienia bieżącej płynności podmiotu gospodarczego). Natomiast innych pożyczek mogą udzielać pozostałe podmioty, osoby prawne i fizyczne. Instytucja pożyczki unormowana została w art. 720-724 kodeksu cywilnego.

Przez umowę pożyczki pożyczkodawca przenosi na własność pożyczkobiorcy środki pieniężne lub rzeczy oznaczone co do gatunku, a pożyczkobiorca zobowiązuje się je zwrócić. Do umów pożyczek pieniężnych zawieranych przez bank stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zabezpieczenia spłaty i oprocentowania kredytu. Kredyt i pożyczka różnią się od siebie, jednak posiadają też pewne cechy wspólne.

Jak księgować kredyty bankowe w walutach obcych?

1. Ustal wartość kredytu

Kredyt bankowy wyrażony w walucie obcej wykazywany jest w księgach rachunkowych w wartości nominalnej oraz w wartości przeliczonej na złote polskie według kursu sprzedaży ustalonego dla danej waluty obcej przez bank, z którego usług jednostka korzysta.

2.Sprawdź, czy kurs średni walut nie różni się od kursu przyjętego do ustalenia kredytu

Jeśli na dzień bilansowy kurs średni walut różni się od kursu, który został przyjęty do ustalenia kredytu, wartość stanu kredytu ustala się według kursu sprzedaży banku, z którego usług jednostka korzysta, nie niższym jednak od średniego kursu NBP (ustalonego na dzień bilansowy).

3.Pamiętaj o zaksięgowaniu różnic kursowych

Powstałe różnice kursowe (dodatnie i ujemne) księgowane są w sposób analogiczny jak odsetki (w zależności od przeznaczenia zaciągniętego kredytu).

Podobieństwa kredytu i pożyczki:

• zbliżony cel ekonomiczny – zewnętrzne źródło finansowania;
• umowa, z której wynikają wzajemne, dwustronne prawa i obowiązki;
• swoboda wyrażania woli co do faktu zawarcia umowy;
• umowy są skuteczne w momencie ich podpisania, a nie wydania środków pieniężnych.

Działalność kredytową reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 72, poz. 665 z późn. zm.). Kredyt bankowy to kredyt, w ramach którego bank zobowiązuje się przekazać na warunkach ustalonych w umowie kredytowej określoną sumę środków pieniężnych na określony czas i na określony cel.

Kredytobiorca natomiast zobowiązuje się do korzystania z tych środków na warunkach określonych w umowie oraz zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Udzielenie kredytu przez bank jest zawsze związane ze spełnieniem przez przyszłego kredytobiorcę określonych warunków. Do podstawowych z nich należą zdolność kredytowa i odpowiednie zabezpieczenie kredytu.

Zabezpieczenie kredytu

Banki niestety prawie zawsze żądają zabezpieczenia kredytu. Prawie w każdym przypadku kredyt zostaje zabezpieczony – w zależności od jego przeznaczenia – pod zastaw zakupionych dóbr (środków trwałych, inwestycji itp.), hipoteki, poręczenia przez osoby trzecie lub podpisania weksla (zazwyczaj in blanco). Bank udzielający kredytu pobiera zawsze z tego tytułu opłaty: prowizje i oprocentowanie. Zabezpieczenie niestety też kosztuje.

Natomiast w ujęciu księgowym przez kredyt należy rozumieć pewien rodzaj zobowiązania finansowego. Zgodnie z takim ujęciem oraz definicją zawartą w ustawie o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2002 r. nr 76, poz. 694) w art. 3 ust. 1 pkt. 27 przez zobowiązanie finansowe rozumie się między innymi zobowiązanie jednostki do wydania aktywów finansowych. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 24 aktywa finansowe to m.in. aktywa pieniężne. Z kolei aktywa pieniężne z uwzględnieniem przepisów prawa dewizowego są to między innymi krajowe środki płatnicze, waluty obce oraz dewizy. Reasumując, kredyty w księgach rachunkowych są to zobowiązania jednostki z tytułu pozyskanych aktywów pieniężnych (najczęściej środków pieniężnych) w celu ich gospodarczego wykorzystania.

Różnice kursowe – koszt lub przychód

Przy dokonywaniu spłat zaciągniętych kredytów i pożyczek dewizowych będziemy mieli do czynienia ze zjawiskiem powstawania różnic kursowych. Różnice kursowe powstające przy spłacie kredytu zaciągniętego na cele działalności – w zależności od tego, czy zmniejszają czy też zwiększają wydatek – stanowią przychód lub koszt uzyskania przychodu. Sposób rozliczania różnic kursowych od spłat rat kredytów i pożyczek dewizowych zależy od rodzaju zaciągniętego kredytu.

W przypadku dewizowych kredytów obrotowych powstałe różnice kursowe będą zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów lub do samych przychodów. Natomiast w przypadku dewizowego kredytu inwestycyjnego nie uważa się za koszt uzyskania przychodów m.in. różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji. Zatem różnice kursowe powstałe przy spłacie rat kapitałowych dewizowych kredytów obrotowych i kredytów inwestycyjnych spłacanych po zakończeniu inwestycji będą stanowiły koszt przedsiębiorcy, jeżeli przyczynią się do powstania dodatkowego wydatku. W przeciwnym razie jeżeli w efekcie spadku wartości waluty zmniejszy się wysokość raty kapitałowej do zapłacenia, powstała różnica kursowa będzie stanowiła dla przedsiębiorcy przychód.

Kiedy odsetki są przychodem

Sposób opodatkowania odsetek od pożyczek między dwoma kontrahentami, z których jeden jest pożyczkobiorcą, a drugi pożyczkodawcą, zależy od umowy pożyczki. W praktyce może się zdarzyć umowa, z której będzie wynikało, że pożyczka jest nieodpłatna. Wówczas nie wystąpi przychód u pożyczkobiorcy ani koszt u pożyczkodawcy.

Pożyczka oprocentowana rodzi skutki podatkowe, natomiast pożyczka nieoprocentowana w zasadzie nie rodzi skutków podatkowych u żadnej ze stron.

Szczególnym przypadkiem jest udzielenie pożyczki firmie przez osobę fizyczną. Wówczas nawet jeśli pożyczka jest nieodpłatna, organy skarbowe uznają, że u pożyczkodawcy wystąpił przychód z tytułu uzyskania świadczenia nieodpłatnego. Ustala się przychód pożyczkobiorcy w wysokości rynkowej stopy procentowej. U pożyczkodawcy spłata kwoty głównej pożyczki nie powoduje powstania przychodu, natomiast skutki podatkowe powstaną z tytułu otrzymania wynagrodzenia za udzieloną pożyczkę (odsetki). U pożyczkodawcy otrzymane odsetki stanowią przychód z kapitałów pieniężnych zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z uwagi na to, że przychód ten nie jest pomniejszony o koszty uzyskania przychodu, jest on równy dochodowi. Dochodu z kapitałów pieniężnych nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł i pobiera się od niego podatek w formie zryczałtowanej w wysokości 20 proc.

Podatek zryczałtowany pobiera w tym przypadku przedsiębiorca (pożyczkodawca) i przekazuje go na rachunek urzędu skarbowego właściwego dla siedziby płatnika.

Dochody osoby prawnej z tytułu odsetek opodatkowane są na zasadach ogólnych.
Warto dodać, że umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych. W określonych sytuacjach umowy pożyczki zwolnione są z tego podatku.

Kiedy pożyczki zwolnione są z podatku?

Zwolnienie umów pożyczki z podatku od czynności cywilnoprawnych ma miejsce w przypadku:

• udzielenia pożyczki na podstawie umowy zawartej między osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej do wysokości kwoty niepodlegającej opodatkowaniu na zasadach określonych w ustawie o podatku od spadków i darowizn,
• udzielenia pożyczki na podstawie umowy zawartej między innymi podmiotami niż wymienione wcześniej, jeżeli łączna kwota lub wartość pożyczek otrzymanych od tego samego podmiotu nie przekracza w ciągu kolejnych 12 miesięcy 1000 zł,
• udzielenia pożyczki na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej, pod warunkiem udokumentowania, że pieniądze będące przedmiotem pożyczki zostaną przeznaczone na pokrycie wydatków poniesionych na rozpoczęcie lub prowadzenie działalności gospodarczej w ciągu 12 miesięcy od dnia zawarcia umowy albo wykorzystania w tym okresie rzeczy oznaczonych co do gatunku, stanowiących przedmiot pożyczki.

Zazwyczaj kredyty krajowe i zagraniczne, zarówno krótko-, jak i długoterminowe, ujmowane są na kontach zespołu 1. W zależności od rodzaju zaciągniętego kredytu jednostka dostosowuje swoją ewidencję do wymogów zawartej umowy bądź własnych potrzeb. Ewidencja taka wynika m.in. z faktu wydzielenia okresów spłaty (dla kredytów długoterminowych – część krótkoterminowa) lub ze względu na przeznaczenie kredytu (np. kredyt zaciągnięty w celu finansowania środków trwałych w budowie, kredyt obrotowy itd.).

10 podstawowych różnic między kredytem i pożyczką

1. Kredyt to instytucja unormowana w prawie bankowym, pożyczka to instytucja unormowana w prawie cywilnym.

2. W przypadku kredytu kredytodawca zobowiązuje się do postawienia do dyspozycji kredytobiorcy określonej kwoty środków pieniężnych w postaci bezgotówkowej (z możliwością dokonywania rozliczeń na rzecz osób trzecich); w przypadku pożyczki pożyczkodawca zobowiązuje się do przeniesienia na pożyczkobiorcę własności rzeczy lub pieniędzy.

3. Kredyt może być udzielony tylko przez bank, pożyczki może udzielić każda osoba fizyczna, prawna lub inny podmiot.

4. Bank udziela kredytu dysponując przeważnie obcymi środkami, pożyczki udziela właściciel środków pieniężnych.

5. Kredyt dotyczy tylko środków pieniężnych, pożyczka może obejmować zarówno pieniądze, jak i rzeczy ruchome oznaczone co do gatunku i rodzaju.

6. W przypadku kredytu dla ważności umowy wymagana jest forma pisemna, w przypadku pożyczki stwierdzona musi być ona pismem wówczas, gdy kwota pożyczki przekracza 500 zł.

7. Kredyt udzielany jest na ściśle określony cel, natomiast pożyczkodawcy z reguły nie interesuje cel, na jaki udziela pożyczki.

8. Kredytodawca kontroluje wykorzystanie kredytu, pożyczkodawca nie ma takiego prawa.

9. Kredyt jest zawsze odpłatny, pożyczka może być nieodpłatna (bez oprocentowania).

10. Przedterminowe rozwiązanie umowy następuje w formie wypowiedzenia w przypadku kredytu, natomiast w przypadku pożyczki przedterminowe jej rozwiązanie następuje w formie odstąpienia i jest możliwe tylko przed wydaniem przedmiotu pożyczki.

Zwróć uwagę

Zgodnie z art. 28 ust. 11 pkt 2 ustawy o rachunkowości, zaciągnięte (wykorzystywane) przez jednostkę kredyty bankowe wykazywane są w księgach rachunkowych w wartości nominalnej (w kwocie zadłużenia). Natomiast nie rzadziej niż na dzień bilansowy zobowiązania z tytułu kredytów wyceniane są w kwocie wymagającej zapłaty, czyli wraz z wymaganymi zapłaty na dzień bilansowy odsetkami (art. 28 ust. 1 pkt 8 ustawy).

Jeśli naliczone w czasie trwania umowy kredytowej odsetki nie są potrącane z rachunku bankowego jednostki, wówczas zwiększają wartość zobowiązania z tytułu kredytu. Równolegle następuje ich księgowanie na:

• koszt wytworzenia środków trwałych w budowie – jeżeli kredyt jest wykorzystywany na finansowanie środków trwałych w budowie,
• zwiększenie ceny nabycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych – jeżeli kredyt został wykorzystany na zakup tych składników aktywów trwałych (do dnia bilansowego lub przyjęcia wymienionych składników do używania; natomiast odsetki naliczone po terminie przyjęcia do używania są kosztami finansowymi rozliczanymi na zasadach ogólnych),
• koszty finansowe – jeżeli kredyt jest wykorzystywany na finansowanie bieżącej działalności.

Należy również zwrócić uwagę, że nawet gdy bank, w którym jednostka zaciągnęła kredyt, na dzień bilansowy nie dokona wyceny kredytu (naliczenia odsetek), nawet jeżeli umowa kredytowa nie przewiduje na ten dzień naliczenia tych odsetek, jednostka zgodnie z zasadą memoriału zobligowana jest wyliczyć i wykazać te odsetki.

Jeżeli zgodnie z zawartą umową kredytową faktycznie otrzymane z tytułu zaciągniętego kredytu środki pieniężne są mniejsze od kwoty przyznanego kredytu (jaki będzie podlegał spłacie) – powstałą na skutek potrącenia z góry odsetek i prowizji różnicę zalicza się do aktywów. W zależności czy kredyt jest krótko- lub długoterminowy, różnica ta odpowiednio ujmowana jest w pozostałych rozliczeniach międzyokresowych krótko- lub długoterminowych (jako koszty finansowe przyszłych okresów, które odpisywane są w równych ratach w ciągu okresu, na jaki zaciągnięty został kredyt). W przypadku gdy kredyt został zaciągnięty w celu budowy środka trwałego, na zakup środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych, różnica ta odpowiednio zwiększa koszty budowy lub cenę nabycia tych składników aktywów trwałych. Przy czym zobowiązania z tytułu zaciągniętego kredytu ujmowane są w pełnej kwocie podlegającej spłacie.

Dla kredytów, które nie zostały przez jednostkę w ustalonym terminie spłacone, może zostać wyodrębnione konto „kredyty przeterminowane”. Zasady funkcjonowania takiego konta są analogiczne jak zasady ewidencji pozostałych kredytów.

Warto zwrócić uwagę, że w świetle zapisów Międzynarodowych Standardów Rachunkowości na dzień bilansowy jednostka powinna w księgach rachunkowych ująć oraz zaprezentować w sprawozdaniu finansowym zobowiązania finansowe (kredyty) wyłącznie wtedy, gdy przyjęła na siebie obowiązek zapłaty gotówki.

Dlatego ważne jest wczesne, z odpowiednim wyprzedzeniem, informowanie kierownictwa o przypadającej spłacie kredytów. Umożliwia ono przygotowanie się jednostki na dodatkowe obciążenie finansowe które bez wcześniejszej informacji może zachwiać płynność firmy.

Zgodnie z art. 26 ustawy o rachunkowości jednostka jest zobowiązana potwierdzić stan kredytów wykazywany w swoich księgach rachunkowych. Kwoty niespłaconych kredytów są inwentaryzowane drogą otrzymania od banków potwierdzeń prawidłowości wykazywanych w księgach rachunkowych stanów kredytów. Dniem inwentaryzacji jest ostatni dzień każdego roku obrotowego.

Prezentacja kredytów w bilansie

W bilansie kredyty wykazuje się w wierszach:

• B. II. 1 – Zobowiązania długoterminowe – wobec jednostek powiązanych,
• B. II. 2a – Zobowiązania długoterminowe – wobec pozostałych jednostek (kredyty i pożyczki).

W tych pozycjach wykazywane są kredyty, których spłata wymagalna jest po 12 miesiącach od dnia bilansowego (część długoterminowa):

• B. III. 1b – Zobowiązania krótkoterminowe – wobec jednostek powiązanych (inne),
• B. III. 2a – Zobowiązania krótkoterminowe – wobec pozostałych jednostek (kredyty i pożyczki).

W tych pozycjach wykazywane są kredyty, których spłata wymagalna jest w ciągu 12 miesięcy od dnia bilansowego (część krótkoterminowa).

W wymienionych pozycjach prezentuje się kredyty zaciągnięte bez względu na ich przeznaczenie, a więc czy na sfinansowanie nabycia i budowy środków trwałych czy też na zakup innych składników majątku trwałego oraz aktywów obrotowych, wyrażone zarówno w walucie krajowej, jak i zagranicznej.

W „dodatkowych informacjach i objaśnieniach” (pkt 1.12) należy ujawnić wykaz grup zobowiązań zabezpieczonych na majątku jednostki – ze wskazaniem jego rodzaju – w tym również z tytułu zaciągniętych kredytów.

Jak ustalić wartość początkową

Pewne problemy dotyczą zasad ustalania wartości początkowej środka trwałego (np. samochodu) w sytuacji finansowania jego zakupu za pomocą kredytu złotowego denominowanego w walucie obcej. Wątpliwości dotyczą tego, czy kredyt złotówkowy indeksowany kursem waluty np. euro, stanowi kredyt dewizowy.

Okazuje się, że kredyt złotówkowy indeksowany kursem waluty euro, nie jest kredytem dewizowym. W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. nr 17, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote wg kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Jednocześnie, co do zasady, wydatki na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów) nie stanowią kosztów uzyskania przychodów zgodnie z brzmieniem przepisu art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ww. ustawy podatkowej.

Należy mieć również na uwadze przepis art. 22g ust. 5, w myśl którego różnice kursowe naliczone do dnia przekazania do używania środka trwałego, zgodnie z art. 22 ust. 1 i 1a ustawy, uwzględnia się w wartości początkowej środka trwałego, od której następnie podatnik dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów m.in. różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji. Powyższe przepisy odnoszą się do kosztów poniesionych w walutach obcych, w związku z czym nie dotyczą one sytuacji, gdy koszty są wyrażone w walucie polskiej i przeliczane w odniesieniu do kursu waluty.

Jak ująć w księgach rachunkowych kredyty bankowe?

Zaciągnięte (wykorzystywane) przez jednostkę kredyty bankowe wykazywane są w księgach rachunkowych w wartości nominalnej (w kwocie zadłużenia).
Warto też pamiętać, że nie rzadziej niż na dzień bilansowy zobowiązania z tytułu kredytów wyceniane są w kwocie wymagającej zapłaty, czyli wraz z wymaganymi zapłaty na dzień bilansowy odsetkami.

Jeśli naliczone w trakcie trwania umowy kredytowej odsetki nie są potrącane z rachunku bankowego jednostki, zwiększają wartość zobowiązania z tytułu kredytu.

Jeśli np. zgodnie z umową o kredyt podatnicy zaciągnęli kredyt złotówkowy indeksowany kursem waluty euro, tym samym zawarty kredyt nie jest kredytem dewizowym ani jego odmianą, jest po prostu kredytem złotówkowym, którego spłata jest uzależniona od kursu, na bazie której liczone są raty kredytowe w złotówkach. Zatem w myśl art. 22 ust. 1 ustawy podatkowej nie są to koszty poniesione w walutach obcych ani wyrażone w walutach obcych. Tym samym nie powstają różnice kursowe w rozumieniu podatkowym.

Powstałe różnice kursowe nie skorygują również wartości początkowej zakupionego przez podatników samochodu osobowego, bowiem powstałe różnice nie są różnicami, o których mowa w zacytowanym art. 22g ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie wszystkie zatem wydatki stanowiące w sensie ekonomicznym koszt uzyskania będą uznane za koszt dla celów prawa podatkowego.

Wartość początkową nabytego przez podatników samochodu osobowego powiększają, w myśl art. 22 ust. 1 w związku z art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy podatkowej, odsetki od kredytu zaciągniętego na jego zakup zapłacone do momentu przekazania go do używania. Natomiast wydatki związane ze spłatą wspomnianych odsetek poniesione po przekazaniu tegoż pojazdu do używania obciążają koszty uzyskania przychodu prowadzonej działalności.

Jak zaewidencjonować operacje związane z kredytem bankowym?

1. Zaewidencjonuj spłatę kredytu
Zrób to po stronie Wn konta „Kredyty bankowe” i po stronie Ma konta „Rachunek bankowy”

2. Zaewidencjonuj wykorzystanie (przekazanie) zaciągniętego kredytu
Zrób to po stronie Wn konta „Koszty finansowe” i po stronie Ma konta „Kredyty bankowe”

3. Zaewidencjonuj przeniesienie wartości kredytu na konto kredytu przeterminowanego
Zrób to po stronie Wn konta Kredyty bankowe i po stronie Ma konta Rachunek bankowy – kredyty przeterminowane

4. Zaewidencjonuj naliczenie odsetek od kredytu zwiększających wartość środków trwałych w budowie, cenę nabycia środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych; Zrób to po stronie Wn konta Środki trwałe (wartości niematerialne i prawne lub środki trwałe w budowie) oraz po stronie Ma konta Kredyty bankowe

5. Zaewidencjonuj różnice kursowe dodatnie na dzień bilansowy
Zrób to po stronie Wn konta „Kredyty bankowe” i po stronie Ma konta „Przychody finansowe” (Środki trwałe, wartości niematerialne i prawne, środki trwałe w budowie)

6. Zaewidencjonuj ujemne różnice kursowe na dzień bilansowy
Zrób to po stronie Wn konta Koszty finansowe (środki trwałe, wartości niematerialne i prawne, środki trwałe w budowie)

Jednocześnie zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy podatkowej cena nabycia składnika majątkowego obejmuje również koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek i prowizji. Tym samym opłata za ustanowienie zastawu rejestrowego, jak i prowizja bankowa od udzielonego kredytu powiększają wartość początkową nabytego samochodu.

Paweł Sankowski