Finansowanie składek na ubezpieczenia społeczne osób niepełnosprawnych

Zakłady pracy zatrudniające mniej niż 25 osób oraz zakłady pracy zatrudniające co najmniej 25 pracowników w przeliczeniu na pełny etat

W zakładach pracy zatrudniających mniej niż 25 osób (art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych; Dz.U. nr 123, poz. 776 z późn. zm.; zwanej dalej ustawą o rehabilitacji) w stosunku do zatrudnionych osób niepełnosprawnych zaliczonych do znacznego lub do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności:

• część wynagrodzenia odpowiadającą składce należnej od zatrudnionego na ubezpieczenie emerytalne finansuje PFRON,
• część kosztów osobowych pracodawcy, odpowiadającą należnej składce na ubezpieczenie emerytalne od pracodawcy, finansuje budżet państwa.

Pracodawcy zatrudniający co najmniej 25 pracowników (art. 25 ust. 3a ustawy o rehabilitacji)   w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy, osiągający wskaźnik zatrudnienia osób niepełnosprawnych ogółem w wysokości co najmniej 6% , w stosunku do zatrudnionych osób niepełnosprawnych:

• zaliczonych do znacznego i umiarkowanego stopnia niepełnosprawności –  część wynagrodzenia odpowiadającą należnej składce od pracownika na ubezpieczenie emerytalne oraz część kosztów osobowych pracodawcy, odpowiadającą należnej od pracodawcy składce na ubezpieczenie emerytalne, finansuje PFRON,
• zaliczonych do lekkiego stopnia niepełnosprawności – część kosztów osobowych pracodawcy, odpowiadającą należnej składce na ubezpieczenie wypadkowe, finansuje PFRON.

Przez osoby zatrudnione rozumie się:

• pracowników oraz
• osoby wykonujące pracę nakładczą (art. 25 ust. 5 ustawy).

Przy ustalaniu liczby zatrudnionych – dla celów stosowania art. 25 ust. 2 i 3a – stosuje się przepisy art. 21 ust. 5, art. 25 ust. 10 oraz art. 28 ust. 3 ustawy o rehabilitacji.

Do liczby pracowników (art. 21 ust. 5)  nie wlicza się,  jeżeli nie są to osoby niepełnosprawne, osób zatrudnionych:

• na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego,
• przebywających na urlopach wychowawczych,
• nieświadczących pracy w związku z odbywaniem służby wojskowej albo służby zastępczej,
• będących uczestnikami Ochotniczych Hufców Pracy,
• nieświadczących pracy w związku z uzyskaniem świadczenia rehabilitacyjnego,
• przebywających na urlopach bezpłatnych, których obowiązek udzielenia określają odrębne ustawy. Wyłączenia nie stosuje się wobec pracowników przebywających na urlopie bezpłatnym udzielonym na ich wniosek za zgodą pracodawcy.

W celu ustalenia, czy zatrudniony pracuje w pełnym czy też w niepełnym wymiarze czasu pracy, w odniesieniu do pracowników niepełnosprawnych stosuje się art. 15 ustawy, zgodnie z którym czas pracy:

• osoby niepełnosprawnej nie może przekraczać 8 godzin na dobę i 40 godzin tygodniowo – jest to pełny wymiar czasu pracy w stosunku do takiego pracownika,
• osoby niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego lub umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie może przekraczać 7 godzin na dobę i 35 godzin tygodniowo,
• jest to pełny wymiar czasu pracy w stosunku do takiego pracownika.

Do liczby zatrudnionych, zgodnie z art. 25 ust. 10 i art. 28 ust. 3 ustawy, zalicza się osoby wykonujące pracę nakładczą, którym wynagrodzenie ustalono co najmniej w wysokości:

• najniższego wynagrodzenia – w stosunku do wykonawców, dla których praca nakładcza stanowi jedyne źródło utrzymania,
• połowy minimalnego wynagrodzenia – w stosunku do pozostałych wykonawców.