Przyczyny konfliktów w przedsiębiorstwie

Osobowościowe uwarunkowania konfliktów

Nadmierne zaangażowanie wielu ludzi w sytuacje konfliktowe, nieuzasadniona często czynnikami obiektywnymi (interesami osobistymi) eskalacja konfliktów, usztywnienie postaw i niechęć do kompromisu mogą być tego najlepszym dowodem.

Kiedy mówimy o osobowościowych uwarunkowaniach lub źródłach konfliktów społecznych, mamy na myśli ten zespół czynników, które tkwią w:

• ewidentnych wadach psychicznych,
• predyspozycjach psychicznych i cechach charakterologicznych,
• ukształtowanych w przyszłości, a więc w okresie przedkonfliktowym, postawach i nabytych doświadczeniach.

Konfliktowość powyższych czynników ujawnia się wówczas gdy narzucają one osobom, które są ich nosicielami, swoistą interpretację sytuacji społecznych w jakich się znajdują oraz swoiste, konfliktowe w swojej istocie, wzory zachowań i dążeń. W rzeczywistości do konfliktu społecznego dochodzi wtedy, gdy w zachowaniach wspomnianych osób pojawia się taki element behawioralny, który prowadzi bezpośrednio do kontrakcji ze strony środowiska społecznego.

W większości konflikty prowadzone są długotrwale i w sposób przewlekły, nieudolny oraz – na domiar złego – rozstrzygane bez widocznego, logicznego związku ze źródłem konfliktu. Obserwując zachowania uczestników konfliktów można dojść do wniosku, że decydent stara się nie korzystać z pomocy osób trzecich przy rozwiązywaniu konfliktu, coraz częściej stara się wydobyć potrzebne informacje bezpośrednio od osoby skarżącej lub oskarżonej w osobistej rozmowie. Rozwiązania stają się korzystniejsze zarówno dla stron jak i organizacji. Jednak w dalszy ciągu dyrektorzy nie wpadają na pomysł, aby w rozwiązywaniu konfliktu ludzkiego zasięgnąć rady psychologa lub socjologa.

Poznanie źródeł konfliktu ludzkiego nie stwarza jednak wystarczającej podstawy do wyboru i zastosowania najbardziej skutecznej metody jego rozwiązania.

Paweł Sankowski