Zasiłki w razie choroby i macierzyństwa

Prawo do zasiłku chorobowego

Zgodnie z art. 92 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy pracownik  niezdolny do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną  zachowuje prawo do wynagrodzenia  łącznie za okres do 33 dni w roku kalendarzowym. Okres  33  dni niezdolności do pracy, o którym mowa wyżej, ustala się sumując poszczególne okresy niezdolności do pracy w roku kalendarzowym, nawet  jeśli między nimi występują przerwy i jeśli pracownik w danym roku kalendarzowym był zatrudniony u więcej niż jednego pracodawcy.

Jeżeli  w  ciągu  roku kalendarzowego pracownik podejmie dodatkowe  zatrudnienie, do okresu 33 dni niezdolności do pracy, w którym  zachowuje prawo do wynagrodzenia, wliczone zostają również okresy wypłaty tego wynagrodzenia przed podjęciem  dodatkowego zatrudnienia.

Przykład

Pracownik  jest zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie  od 18 kwietnia do 14 maja (27 dni) był on niezdolny do pracy z powodu choroby i za ten okres zachowywał prawo do wynagrodzenia. W trakcie roku, od 1 czerwca  pracownik podjął dodatkowe zatrudnienie  w  niepełnym wymiarze czasu pracy u innego pracodawcy. W okresie od 14 lipca do 4 sierpnia (22 dni) był  niezdolny  do pracy  z  powodu choroby. Pracownik ten u obydwu pracodawców  zachowuje prawo do wynagrodzenia  za okres  niezdolności  do  pracy  od 14 do 19 lipca; w dniu 19 lipca upływa  33  dni,  za które pracownik w danym roku kalendarzowym  zachowuje  prawo  do wynagrodzenia. Od 20 lipca pracownik u obydwu pracodawców ma  prawo do zasiłku chorobowego.

Pracownik ma prawo do zasiłku chorobowego finansowanego ze  środków  Funduszu Ubezpieczeń Społecznych począwszy od 34. dnia niezdolności do pracy w roku kalendarzowym. Jeżeli  nieprzerwana  niezdolność  do pracy z powodu choroby przypada na przełomie roku kalendarzowego, a w dniu 31 grudnia  pracownik  ma  prawo  do wynagrodzenia, na podstawie art. 92  Kodeksu pracy, od 1 stycznia pracownikowi temu nadal przysługuje  wynagrodzenie. Okres 33  dni,  za  który  w  nowym roku kalendarzowym przysługuje wynagrodzenie, powinien być liczony od 1 stycznia.
Jeżeli  nieprzerwana  niezdolność do pracy przypada na przełomie  roku kalendarzowego, a w dniu 31 grudnia  pracownik ma prawo  do  zasiłku  chorobowego,  od 1 stycznia pracownikowi przysługuje nadal zasiłek chorobowy za cały okres tej nieprzerwanej niezdolności do pracy.

Jeżeli niezdolność do pracy jest spowodowana wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, ubezpieczonemu przysługuje zasiłek chorobowy z ubezpieczenia wypadkowego. W takim przypadku pracownikowi nie przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 92 Kodeksu pracy.

W razie powstania niezdolności do pracy z innych przyczyn niż wypadek przy pracy lub choroba zawodowa nawet bezpośrednio po okresie pobierania zasiłku chorobowego z ubezpieczenia wypadkowego, za okres niezdolności do pracy pracownikowi przysługuje wynagrodzenie, o którym mowa w art. 92 Kodeksu pracy, jeżeli w danym roku kalendarzowym nie wykorzystał okresu, o którym mowa w art. 92 Kodeksu pracy. Osoby wykonujące pracę nakładczą i osoby odbywające służbę zastępczą mają prawo do wynagrodzenia przewidzianego w art. 92 Kodeksu pracy na takich samych zasadach jak pracownicy. Inni ubezpieczeni mają prawo do zasiłku chorobowego od pierwszego dnia niezdolności do pracy, nie mają bowiem prawa do wynagrodzenia.