Orzecznictwo: Rachunkowość – Aktywa i pasywa

Aktywa

Wyrok z dnia 28 listopada 2003 r. Sąd Najwyższy IV CK 223/02

Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591) w art. 3 pkt 11 (w brzmieniu obowiązującym w 1996 i 1997 r.) nie wymieniała wśród środków trwałych gruntu będącego w użytkowaniu wieczystym. Wymieniała natomiast będące odrębną własnością budowle.

Nie sposób jednak przyjąć, że intencją ustawodawcy było objęcie kontrolą sprawowaną przez Ministra Skarbu Państwa rozporządzeń m.in. inwestycjami w obcych obiektach (o ile stanowiły odrębną własność – por. art. 3 ust. 1 pkt 11 ustawy o rachunkowości), a pozostawienie poza taką kontrolą rozporządzania użytkowaniem wieczystym, a więc prawem, które w swej treści jest najbardziej zbliżone do prawa własności (por. art. 233 oraz art. 140 k.c.).

Sprzedaż prawa użytkowania wieczystego

Wyrok

z dnia 11 sierpnia 2000 r.

Sąd Apelacyjny w Katowicach

I ACa 487/00

Sprzedaż prawa użytkowania wieczystego odnosi się do mienia przedsiębiorstwa państwowego zaliczonego do wartości niematerialnych i prawnych, a nie do środków trwałych. Z tego względu do sprzedaży tego prawa nie stosuje się zasad określonych w art. 46 ust. 3 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, co w konsekwencji oznacza, iż do zbycia tego prawa nie jest konieczne przeprowadzenie publicznego przetargu.

Niedobór a strata

Wyrok z dnia 18 marca 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie III SA 1996/02

Pojęcie straty w środkach obrotowych użyte w art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy rozumieć w znaczeniu zbliżonym do definicji zawartej w przepisach o rachunkowości w brzmieniu obowiązującym w 2000 r., tj. zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 21.

Niedoboru, którego przyczyną byłoby celowe działanie podatnika lub osób przez niego umocowanych polegające na innym rozdysponowaniu towarów, nie można uznać za stratę podlegającą uwzględnieniu w kosztach uzyskania przychodów podatnika.

Inwentaryzacja

Wyrok

z dnia 3 kwietnia 2002 r.

Naczelny Sąd Administracyjny (do 2003.12.31) w Warszawie

III SA 3357/01

Ocena zakresu zastosowania art. 26 ust. 1 pkt 1, ewentualna dopuszczalność stosowania art. 34 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 8 ustawy o rachunkowości do inwentaryzowania leków w takiej jednostce organizacyjnej jak szpital, wymagają pogłębionej analizy, przy której należy rozważyć skorzystanie ze środka dowodowego w postaci opinii biegłego, ewentualnie zbadania i porównania sposobu inwentaryzowania leków w podobnych placówkach medycznych.

Różnice z inwentaryzacji

Wyrok

z dnia 11 lutego 2009 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu

I SA/Op 411/08

Różnica wynikająca z przeprowadzonych inwentaryzacji nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, a dodatkowo podkreślenia wymaga fakt, iż samo wystąpienie takiej różnicy nie jest równoznaczne z kosztem własnym sprzedanych towarów. Mogą bowiem z różnych przyczyn wystąpić niedobory, straty oraz inne przyczyny braku towaru w magazynie. Dlatego też każdorazowo należy wyjaśnić szczegółowo przyczyny zaistniałego stanu i stosownie do art. 27 ustawy z 1994 r. o rachunkowości wyniki inwentaryzacji należy odpowiednio udokumentować i powiązać z zapisami ksiąg rachunkowych, a ujawnione w toku inwentaryzacji różnice między stanem rzeczywistym, a stanem wykazanym w księgach rachunkowych należy wyjaśnić i rozliczyć w księgach rachunkowych.

Wycena zapasów wyrobów gotowych

Wyrok

z dnia 15 listopada 1995 r.

Naczelny Sąd Administracyjny (do 2003.12.31) we Wrocławiu

SA/Wr 1594/95

Nie może być uznana za prawidłową wycena zapasów wyrobów gotowych na dzień 31 grudnia 1992 r., w takich samych cenach, jak na dzień 31 stycznia 1991 r., ponieważ cena towarów i usług konsumpcyjnych niewątpliwie w tym czasie wzrosła.

Odpisy amortyzacyjne

Wyrok

z dnia 19 października 2007 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie

II FSK 1194/06

O zaliczeniu w ciężar kosztów uzyskania przychodów odpisów aktualizujących wierzytelność decydują kryteria określone w art. 23 ust. 1 pkt 21 i ust. 3 pkt 1-4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.). Jednakże warunkiem, aby tego rodzaju koszty mogły być rozpatrywane według tych kryteriów, jest dokonywanie przez podatnika tego rodzaju odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 35b ust. 1 pkt 1-5, ust. 3 i 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.).

Rezerwy na wierzytelności nieściągalne

Wyrok

z dnia 8 lutego 2007 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie

II FSK 183/06

W stanie prawnym obowiązującym w 2002 r. tworzenie rezerw na wierzytelności nieściągalne w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 26 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), określanej dalej w skrócie u.p.d.o.p. było tożsame co do treści z dokonywaniem odpisów aktualizujących, o których mowa w art. 35b ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości, i obejmowały one jedynie kwoty netto. Należny podatek od towarów i usług wynikający z faktur VAT na należności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, nie będąc przychodem (art. 14 ust. 4 pkt 9 u.p.d.o.p.), nie mógł być wcześniej zarachowany jako przychód (art. 12 ust. 3 u.p.d.o.p.), a to oznacza, iż nie spełnia on pozytywnej przesłanki z powołanego wyżej art. 16 ust. 1 pkt 26a u.p.d.o.p. i nie mógł być tym samym zaliczony do kosztów uzyskania przychodu w ramach rezerwy na wierzytelności nieściągalne.