Telepraca – bliżej potrzeb pracownika

Pomysł na telepracę

Pomysł na telepracę pojawił się jako projekt porozumienia krajowych partnerów społecznych, w dniu 10 czerwca 2005 r. Implementował on europejskie Ramowe Porozumienie w Sprawie Telepracy, w którym to zostały określone podstawowe zasady organizowania pracy w formie telepracy, jakie powinny być stosowane również w Polsce. Ustawa wiernie inkorporuje rozwiązania prawne zaczerpnięte z pomysłu europejskiego, prowadząc do zmian w przepisach kodeksu pracy dotyczących zwłaszcza w:

• definicji telepracy i telepracownika,
• sposobie wprowadzania telepracy u danego pracodawcy,
• formach „stawania się” telepracownikiem,
• zasadach odstępowania od wykonywania pracy w formie telepracy,
• zakresie dodatkowych informacji przekazywanych telepracownikowi przez pracodawcę,
• zakresie obowiązków pracodawcy i telepracownika,
• dodatkowej umowie określającej wzajemne zobowiązania pracodawcy i telepracownika,
• ustawowych gwarancjach dla telepracownika związanych z jego statusem.

Z uwagi na fakt, że specyfika pracy w ramach telepracy nie odbiega w zasadniczy sposób od świadczenia pracy w ramach klasycznego stosunku pracy, ale charakteryzuje się pewnymi specyficznymi cechami związanymi zwłaszcza z miejscem i sposobem wykonywania pracy przez pracownika, regulacje dotyczące telepracy zostały zamieszczone w dziale drugim kodeksu pracy w nowym rozdziale II b zatytułowanym „Warunki zatrudnienia pracowników w formie telepracy”.

Istota zmian wprowadzonych poprzez tę regulacje koncentruje się na specyfice i odrębnościach świadczenia pracy w formie telepracy, w zakresie wprowadzania u danego pracodawcy takiej właśnie formy organizacji pracy, jak i wzajemnych relacji między stronami stosunku pracy. Kwestie nieuregulowane nowym rozdziałem II b kodeksu pracy, spoczywają na barkach intrerpretacyjnych pozostałych artykułów powyższej ustawy.